Wanneer ga je in relatietherapie?
Voor veel stellen is het een lastige vraag, wat is het juiste moment om in relatietherapie te gaan? Een vraag die niet altijd een eenduidig antwoord heeft. Maar als je hier terecht bent gekomen omdat je gezocht hebt op een term als “wanneer relatietherapie” of “hoe weet je dat je in relatietherapie moet” dan heb ik een eenvoudig antwoord voor je:
Het is tijd voor relatietherapie als je opzoekt wanneer je in relatietherapie moet.
Dat klinkt flauw, maar ik durf de aanname wel te doen. Meestal stellen mensen het zoeken van hulp zo lang mogelijk uit. Te lang, durf ik zelfs te zeggen. Vaak is de aanname dat het ‘erg genoeg’ moet zijn om aan te kunnen kloppen bij een coach of therapeut. Dat je ‘grote problemen’ moet hebben of op het punt moet staan om uit elkaar te gaan. De normale problemen, daar moet je samen uitkomen. Daar is hulp niet voor, is vaak de gedachte. Maar niets is minder waar.
Als therapeut werk ik zelf graag met stellen die gewoon een beetje vastgelopen zijn. Die ene ruzie waar je steeds op terugkomt. Dat ene incident wat jullie maar niet loslaat. Die ene beslissingen waarover jullie het maar niet eens worden. Of juist iets wat niet zoveel met jullie relatie te maken heeft, maar wel impact heeft. De lontjes die korter worden door een kindje wat maar niet wil slapen. Een patroon van patiënt/verzorger waarin jullie vast zijn komen te zitten nadat één van jullie ziek werd en waardoor je je eigenlijk geen partners meer voelt. Een depressie die het plezier uit jullie relatie heeft gezogen, waarna het lastig terug te vinden blijkt.
Juist bij dat soort vragen, komen we er vaak wel uit met elkaar. Een frisse blik met de juiste kennis, een paar sessies, het kan een wereld van verschil maken. Misschien was je er samen ook uitgekomen hoor. Met meer tijd, een boek wat je inzicht gaf, een belangrijk gesprek met vrienden of een podcast die je verder hielp. Dat gebeurt ook. Alleen, vaker zie ik het anders lopen.
Vaker zie ik dat de kleine conflicten groter en heftiger worden. De emotionele bankrekening leger raakt. De irritaties zich opstapelen. De patronen inslijten. Niet gelijk, maar langzaam maar zeker. Een heel heel langzaam dalende lijn. Soms zou ik willen dat het meer een plotselinge val in het diepe was, een echte stevige relatiecrisis. Dan kloppen de meeste mensen wel aan. Maar als je het elke maand een klein klein beetje moeilijker hebt, dan merk je het van dag tot dag amper. Dan kijk je na 3 jaar terug en denk je ineens ‘jeetje, hoe zijn we hier terecht gekomen?’
Misschien vraag je je dan af of dit zo hoort. Of iedereen dit heeft. Of dit nu eenmaal is hoe het gaat. Of het überhaupt wel anders kan. Misschien denk je de ene dag ‘ach zo erg is het allemaal niet’ en google je de volgende dag ‘wanneer in relatie therapie.’ Vraag jezelf dan af, hoe lang wil je dit door laten gaan? Hoe lang nog tot die crisis zich wel aandient? Hoe lang mag het ‘niet heel slecht’ gaan voor je gaat zoeken naar een manier om het weer goed te laten gaan?
Als een stel bij mij komt, dan vraag ik me zelden af wat ze nu eigenlijk komen doen. En die ene keer dat het toch gebeurt, zeg ik dat ik er alle vertrouwen in heb dat ze er samen uit gaan komen zonder mij. Dat is het voordeel van een gratis kennismaking, geen man overboord als een traject niet nodig blijkt te zijn. Maar ik vraag me wel regelmatig af waarom een stel niet eerder is gekomen. Waarom nu? Of, waarom nu pas?
Als er nog liefde is, dan is er veel mogelijk. Als het nog smeult in de kooltjes van een relatie, kunnen we met voorzichtig blazen en de juiste brandstof vaak wel weer een vuurtje aanwakkeren. Een vuurtje wat een stel vervolgens zelf brandend kan houden. Alleen als het vuur volledig gedoofd is, dan wordt het een ander verhaal. Dan is het nog maar de vraag of we het weer aan krijgen. En of we dat moeten willen. Ik zeg niet dat dat nooit gebeurt, maar de weg is langer en moeizamer dan wanneer dit stil bij me was gekomen toen de kooltjes nog gloeiden.
De meeste mensen zijn bang om te vroeg hulp te zoeken bij hun relatie. Om als aanstellers gezien te worden, weggestuurd te worden omdat ze dit zelf moeten kunnen, of om het zelfs erger te maken door ‘er steeds over te moeten praten.’ Ik snap de angst, maar zou willen dat er een andere angst voor in de plaats kwam. De angst om te laat hulp te zoeken. De angst om terug te kijken en te denken ‘een paar jaar geleden hadden we dit misschien nog kunnen redden, maar nu is het vuurtje echt gedoofd.’
Vraag jij je af of het nu echt tijd is? Plan gerust een kennismaking bij me in.